Christine

Ik ben Christine Delbar, 59 jaar.
Ik heb in mijn leven al vaak gehaperd, gebotst en gestruikeld. Altijd was daar wel een uitleg voor, maar voor mij voldeed die uitleg nooit helemaal. Tot ik, goed anderhalf jaar geleden, de diagnose ASS kreeg. Nu vallen de puzzelstukjes op hun plaats. De diagnose verklaart waarom ik struikelde, en dat geeft rust. Het helpt me ook om vandaag beter door te hebben waar de valkuilen liggen.
Ik ben heel leergierig. De wereld en het leven zijn zo boeiend! Ik probeer alles te begrijpen, te doorgronden, te ontrafelen. Als ik iets begrijp wat voordien onduidelijk was maakt dat mij ongelooflijk blij.
Ik denk graag buiten de voorgekauwde patronen. Dat is een automatisme geworden, omdat doorsnee patronen vaak onbruikbaar zijn voor mensen met ongewone trekjes. Mensen met een kwetsbaarheid worden sneller verplicht stil te staan bij de al dan niet evidentie van de dingen. Dat kan moeilijk zijn, maar als je gaat voor maatwerk en je eigen leven leeft, kom je verder. Zelf vind ik dit een voordeel aan buiten-gewoon zijn: je moet patronen wel doorprikken om te overleven.
Dat ik overdonderd kan worden door wat ik hoor en zie en voel kan best lastig zijn, maar anderzijds kan ik door die grote gevoeligheid ook heel intens genieten van kleine dingen. Gelukkig heb ik een aantal kanalen om dat pak emoties te vertalen. Schrijven, fotograferen, muziek spelen en dicht bij de natuur zijn helpen me om mijn ziel te ventileren.
Beslist een denkertje dus, maar ook een doenertje. Ik draag graag mijn steentje bij tot een hogere dosis welbevinden van de mensen rondom mij. Als zij lachen, ben ik gelukkig. Ik doe bijvoorbeeld dan ook met veel goesting mijn vrijwilligerswerk binnen de VVA: dat is een manier om mijn minder goede ervaringen om te zetten in iets positiefs.
Ik kies ervoor te focussen op wat goed is in de mensen en de dingen. Dat is beter voor hen, maar zeker ook voor mij.
Deel via: Share on FacebookTweet about this on TwitterPin on Pinterest